sweet grapes 6

~~ Aoi~~

Godzina 5;47, większość normalnych ludzi budzi się, je śniadanie i szykuję się do pracy a ja siedzę tu i czekam przed salą Kaia. Operacja skończyła się 4 godziny temu i trwała 9 godzin. Teraz Kai leży w izolatce i mogą tam wchodzić tylko lekarze. Ja mogłem jedynie patrzeć przez małe okienko w drzwiach, bo na nic więcej te głupie krowy czyli pielęgniarki mi nie pozwalały. Mogłem tylko patrzeć. Nawet nie wiecie jakie to było męczące. Czułem się wykończony psychicznie. Po raz kolejny wyjrzałem przez okienko patrząc na blado siną twarz chłopaka. Chciałem go dotknąć ale jedyne co mogłem zrobić to przyłożyć dłoń do zimnej szyby a w miejscu jego boskiej twarzyczki poruszać kciukiem jak by głaszcząc go po policzku.  Z Bezczynności usiadłem na krześle. Podkuliłem nogi pod brodę i w tej pozycji zasnąłem …

            … Poczułem że ktoś siada obok mnie na krześle. Spuściłem nogi na podłogę by usiąść jak człowiek. I popatrzałem na przybysza. To był Kai. Był cały i zdrowy. Nie był blady ani nie miał żadnych siniaków, uśmiechał się do mnie radośnie. Ale zaraz skoro on jest tu to… Ile ja spałem? W tle roznosiło się jeden donośny dźwięk oznajmujący że ktoś zmarł. Po moich policzkach spłynęły ciepłe łzy. Ale zaraz on siedzi obok mnie. Popatrzałem jeszcze raz na niego. Zrobił się jak by przezroczysty. Chciałem go złapać za dłoń ale moja dłoń przeleciała przez jego i klapnęła na krześle. Kai popatrzał na mnie wesoło.

            - dziękuję. – Powiedział i nachylił się całując mnie w policzek. Odczułem to tak jak by ktoś na sekundę przystawił mi zimną dłoń. A później to wszystko zniknęło tak jak i on.    

            KAI NIE!!!! – Poderwałem się z krzesła a po moich policzkach cały czas spływały gorące łzy….

~~ Ruki~~

            - To nie moja wina- powiedziałem melodyjnym głosem. Reita patrzał się na mnie jak by miał mnie zabić a ja zrobiłem minę niewiniątka. Staliśmy właśnie przed samochodem i paliliśmy papierosy, ja swoje mentolowe a on zwykłe.

            - Trzeba było zatankować. Twierdziłeś, że starczy i jeszcze zostanie.

            - No bo tak było ale widocznie Yune spuścił albo wyjeździł całe paliwo- Powiedziałem cicho. Nie lubiłem mówić o swoim byłym. Wspomnienia za bardzo mnie bolały. Spuściłem główkę by nie widział moich błyszczących oczu. Przełknąłem dziwną gulę w gardle.

            - Dobra Ruki nie smuć się – Poszedł do bagażnika i wyciągną z niej koszyk  z jedzeniem i piciem a z tylniego siedzenia zabrał koc. Popatrzałem na niego pytająco.

             - Mamy co najmniej 3 godziny czekania na służbę drogową a tym czasem chodźmy, zrobimy sobie piknik- Na te słowa od razu macha mi się uśmiechnęła. Lubiłem pikniki i spędzanie czasu na świeżym powietrzu. Szczególnie gdy w pobliżu jest Akira. Przy nim czuję się jak bym nie miał zmartwień. Zanim obudziłem się z moich myśli Akiś już szedł na górkę na polanę, dobiegłem do niego na moich krótkich nóżkach. Chwała za to, że umiałem nimi szybko przebierać. Wdrapaliśmy się na górę. Akira strasznie sapał. Biedaczek miał zadyszkę. Ooo nie od jutra biorę się za niego i razem z Koronkiem biegamy dookoła bloku. Zajmiemy się moim Reita. Popatrzałem w przeciwną stronę naszego samochodu. Nawet nie wiecie jaki piękny widok tam zobaczyłem. Strumyk, w którym woda była czysta, lasek z którego dobiegało świerkanie ptaków. Po prostu krajobraz jak z obrazka. Kto by pomyślał, że ta takim pagórkiem kryje się taki piękny obraz natury. Poczułem na swojej dłoni ocierającą się dłoń Akiry. Popatrzałem na jego twarz i uśmiechnąłem się delikatnie. On też popatrzał się na mnie i uśmiechnął. Nawet nie wiecie jakim romantyzmem powiało. Byliśmy sami, żadnych telefonów, e-maili czy niespodziewanych gości.

            -Chodź zrobimy sobie piknik nad strumykiem- Powiedział. Kiwnąłem główką ochoczo. Podobał mi się ten pomysł z piknikiem. Dawno nie miałem czegoś takiego. Ostatnio jak byliśmy na pikniku była cała piątka i fotograf przed którym chowaliśmy twarz. To wcale nie było miłe ani wesołe. Reita rozłożył koc i położył na nim koszy z jedzeniem. Rozsiedliśmy się na kocu i zaczęliśmy jeść kanapki i śmiejąc się z żartów które opowiadał. Przekomarzaliśmy się  i zaczęliśmy bić na niby. Usiadłem na jego biodrach i uderzyłem go w ramię a on objął mnie i przekulał tak, że ja byłem pod nim. Nie jestem byle kim by dawać komuś innemu być na górze wiec przekręciłem go tak, że znów ja siedziałem na jego biodrach. Kulaliśmy się po trawie do momentu aż moje koszulka i spodnie były mokre. Jam myślicie od czego? Tak wpadliśmy do strumyka, woda była bardzo zimna więc od razu pisnąłem i przytuliłem się do Reity w poszukiwaniu ciepła. Nawet nie zauważyłem jak to on leżał na plecach w strumyku a ja na nim. Czyżby chciał ochronić mnie przed zimnem i wodą? I powiedzcie mi jak on może nie być kochanym? Moja rączka, która spoczywała obok jego głowy omsknęła mi się a, że leżałem nad nim nasze ustka spotkały się razem. Miał miękkie ale troszkę spierzchnięte usta, nie przeszkadzało mi to. Zacząłem delikatnie muskać jego usta swoimi przekazując mu trochę mojego błyszczyku, zasmuciło mnie bo nie odwzajemniał mojego pocałunku. No tak on nic do mnie nie czuje a ja dla niego zostawiłem Yune, dobra tak na prawdę było tak że Yune był chorobliwie zazdrosny o niego i po jednej kłótni wywalił mnie po prostu za drzwi. Od tamtej pory mieszkam u Reity i jest mi tam dobrze.  Oderwałem się od ust Reity i wstałem z niego podając mu rękę by wstał. Zachowałem się tak jak by tego pocałunku nie było. Pewnie według niego nie było do czego wracać. Wiecie dla mnie ważne jest być przy nim. Chodź często śni mi się nagi Reita na moim łóżku z proszącym o dotyk członkiem, z zaróżowianymi policzkami i rozchylonym ustami. Zagryzłem dolną wargę bo mój członek zaczął się budzić i zacząłem myśleć gorączkowo o matce Yune, która jest okropnie brzydka. Jak jadła jedzenie pryskało wszędzie. Miałem resztki mielonego na włosach a ona podeszła i zlizała to mi z głowy. Moim ciałem wstrząsał dreszcz obrzydzenia.  Na szczęście Ruki nr 2 opadł. Reita wstał z strumyka i zaczął zbierać koc i koszyk z pustymi papierkami i woreczkami po kanapkach. Nie odzywał się do mnie. Mogłem się tego spodziewać. Spuściłem głowę i poczłapałem za nim do samochodu. Po drodze kichnąłem kila razy. Reita popatrzał na mnie opiekuńczo i okrył kocem, na którym siedzieliśmy.

            - A ty? – Powiedziałem patrząc na niego bo przecież on też był mokry.

            - Mi nic nie będzie – Uśmiechnął się do mnie i zawiązał mi pod brodą rogi koca. I w ten sposób miałem pelerynę. Fajnie co nie? Uśmiechnąłem się do niego a on odwzajemnił go. Nawet nie wiecie jaki on ma piękny uśmiech. Po włożeniu koszyka do bagażnika zaczęliśmy pchać auto w stronę miasta. Na lawetę nie było co liczyć więc musieliśmy radzić sobie sami. Reita pchał samochód i operował kierownicą ja pchałem po drugiej stronie. Wszystko było picuś, glancuś, cud, majonez gdyby nie to, że zaczną padać deszcz. Gdy doszliśmy do pierwszej stacji paliw było mi zimno, miałem dreszcze i kichałem jak opętany a gardło bolało mnie potwornie. To znak, że będę chory. Gdy Reita zatankował mój samochód za swoje pieniądze i wsiadł na siedzenie kierowcy udawałem, że nic mi nie jest ale daleko tak nie wytrzymałem. Uwierzcie nie ważne jak długo dreszczy nie da wam się ukryć. Reita zatrzymał się na podziemnym parkingu jego bloku. Chciałem wysiąść o własnych siłach ale tak jak by nogi odmówiły mi posłuszeństwa i gdy by nie refleks mojego Reity zaliczył bym episką glebę. On położył mi dłoń na moim czole a ja zrobiłem zeza patrząc na jego dłoń.

            - Masz ze 40 stopni gorączki. Idziemy do ciepłej kąpieli i spać. – Chciałem już coś dodać, jakoś zaprzeczyć, że nie chce  i by się mną nie przejmował ale on mnie ubiegł.

            - I bez dyskusji Taka. – wziął mnie na ręce jak jakąś księżniczkę i wniósł do swojego mieszkania. Czułem się dziwnie jak pomagał mi się rozebrać do kąpieli i robił wszystko by w łóżku było mi ciepło. Skoczył nawet do apteki po leki. Jak już załatwił wszystkie sprawy poprosiłem go by został ze mną. Zgodził  się i położył się obok mnie. Głaskał mnie po włosach, chciałem zaprotestować bo nikt nie miał prawa dotknąć moich włosów ale on  bawił się moimi kosmykami tak delikatnie ze mu na to pozwoliłem. Po chwili zrobiło mi się tak błogo, że zasnąłem.

~~ Aoi~~

             

            … Obudził mnie jakiś huk. Podniosłem się z podłogi i popatrzałem na krzesło które stało przewrócone. No tak spadłem  z krzesła. Nagle przypomniał mi się mój sen i podbiegłem od razu do drzwi. ŻYŁ Kai żyje!!. < zaśmiałem się z radości, podniosłem krzesełko i otarłem łzy. Chyba po raz pierwszy zdarzyło mi się płakać przez sen. Ślinić i owszem ale płakać? To dla mnie jakaś nowość. Jakaś  miła z wyglądu pielęgniarka szła w moim kierunku.

            - Pan jest kimś bliskim dla pacjenta? – Zapytała. Po jej wyglądzie było widać że jest normalną kobietą nie babsztylem. Uśmiechnąłem się. Nie dałem po sobie poznać jak bardzo jestem zmęczony ani głodny. Chodź burczenie mojego żołądka było słychać chyba w całym szpitalu i ulicę dalej. Popatrzałem na pielęgniarkę. Aaa tak odpowiedź. Przepraszam Kai za to co powiem. Ale inaczej mnie pewnie nie wpuszczą do Ciebie ani nie powiedzą nic o twoim stanie. Zrozumiesz to prawda?

            - Tak jestem jego bratem. – Powiedziałem tak by to zabrzmiało, że taka jest prawda. Ona uśmiechnęła się. Co ona ma z tym uśmiechem? To się robi trochę dziwne.

            - Jak miło że tego chłopaka ktoś w końcu odwiedził. – Eeeee face palm. Ja tu siedzę prawie dobę a ona mi z takim tekstem wyskakuje. Dooobra. Gramy w jej karty.

            - Dopiero dowiedziałem się, że tu jest. – Zrobiłem minę a la” Jesteś piękna i zrobisz to o co Cię proszę” a ona zatrzepotała rzęsami. Czyli mina się udała.

            - Mógł bym do niego wejść? Bardzo się martwię. – Udałem zatroskanego starszego brata i mi się udało bo ona kiwnęła głową i otworzyła mi drzwi. Wogóle kto wpadł na pomysł by zamykać salę na klucz? A jak by coś się stało a klucz by zginą? Normalnie umarł w butach. W tym momencie zaburczało mi w brzuchu zdradzając jak dawno nie jadłem. Miałem kilka groszy więc mogłem sobie coś kupić z baru ale nie miał bym wtedy na powrót. Więc postanowiłem wytrzymać. Może Ruki i Reita przywiozą mi trochę żarcia? W nich ostatnia nadzieja inaczej wykorkuję z głodu. Ale czuwanie przy Kaiu jest ważniejsze. Pielęgniarka popatrzała na mnie jak na dziwaka, no co głodnym już być nie można? Spuściłem głowę trochę zawstydzony.

            - Za chwilę przyniosę coś panu ze stołówki dla pacjentów ale niech pan się nie przyzwyczaja. – Zaśmiała się i poszła w nieznanym mi kierunku. Wzruszyłem ramionami i poszedłem w stronę drzwi do sali gdzie leżał mój chłopak? Cóż chyba nie powinienem go tak nazywać. Ale co mi tam.  W Sali było ciepło, na białych ścianach były postacie z kreskówek. No tak pewnie nie osiągną jeszcze wieku dojrzałości i leży na oddziale dziecięcym. Podeszłam na drżących nogach do jego łóżka. Nie mogłem oderwać oczu od jego twarzy bo im bliżej podchodziłem tym bardziej wydawała mi się blada. Przez patrzenie na jego anielską twarz zagapiłem się i kopnąłem w stołek  jaki stał przy jego łóżku. Jebany stołek. Za karę usiądę na nim. Usadowiłem swój tyłek na tym twardym niegrzecznym czymś i znów mój wzrok padł na moje poranione słońce. Ostrożnie wiozłem jego dłoń i pogłaskałem ją kciukiem delikatnie. Miał cieplutkie i gładkie dłonie, na opuszkach trochę zdarte, pewnie od pałeczek.

            - Mały jak wyzdrowiejesz kupię Ci perkusję, tylko wyzdrowiej i uśmiechnij się do mnie. Dobrze? – Szeptałem patrząc na jego nieruchomą twarz. Pocałowałem wierzch jego dłoni i przytuliłem do policzka. Popłakałem się. Tak bardzo bolał mnie jego widok w szpitalu. Chciałem schować go w swoje ramiona i nie dopuścić by świat zrobił mu coś złego. Nie wiem dlaczego po moich policzkach znów zaczęły płynąć łzy. Spływały po jego palcach przez przegub i niknęły w żółtawej pościeli. Poczułem w kieszeni wibrację telefonu. Pocałowałem po raz ostatni jego piękną dłoń i położyłem ją delikatnie na pościeli, sięgnąłem po telefon i popatrzałem na wyświetlacz. Ruki. Oj mam na dzieje, że oni nie mieli wypadku. Czasami nieszczęścia chodzą stadami. Zamrugałem kilka razy by pozbyć się łez w oczach i guli w gardle. Przy okazji wychodząc z sali by Kai mógł w spokoju odpoczywać.

            - co tam Ruki?

            - Słuchaj jest taka sprawa, że w wozie zabrakło paliwa i nie przyjedziemy dziś.

            - Tylko to? No to spoko.

            - Przyjedziemy jutro tak koło południa. Będziesz w szpitalu?

            - Tak, nigdzie się stąd nie ruszam.

            - Super, a Reita mówi, że możesz wydać tą kasę co masz odłożoną na powrót bo wrócisz z nami samochodem.

            - Dobrze. Jeśli będę miał czas.

            - A jak tam twoja dziewczyna się czuje?

- Śpi. Odzyskuje siły po operacji.

- No to super. Uważaj na siebie i czekaj na nas. Do zobaczenia

- papa Ruki. Jedzcie jutro ostrożnie. – W słuchawce usłyszałem pikanie co oznaczało, że rozłączył się. Ok. Jutro przyjadą tylko co ja im powiem jak zobaczą że Kai to chłopak? Oddychaj Aoi. Wymyślisz coś? Może do tej pory Kai się obudzi, wyjaśnię mu sytuacje i zrodzi się być dziewczyną? Już wyobrażam go sobie w spódniczce od mundurku i białej koszuli, tak prowokacyjnie przywołując mnie paluszkiem i z psotnym uśmiechem. Popatrzałem na spodnie a mój drugi mózg obudził się. Za dużo myślę o tych sprawach. Zobaczyłem tą samą młodą pielęgniarkę niosącą dla mnie jedzenie. Uśmiechnąłem się do niej ale nie wiem właściwie czy na jej widok czy na widok jedzenia. Usiadłem na krzesełku a ona na uda położyła mi tacę. Cóż kleik, kompot i kanapka z parówką nie są szczytem moich marzeń ale na początek może być.

- Dziękuję pani bardzo. Jest pani wspaniała.

-Och nie ma za co, sama martwiła bym się o brata jak by przywieźli go po pobiciu.

-Młody jest wspaniały i wyjdzie z tego.

-Oby proszę pana bo jego stan jest bardzo ciężki ale stabilny. A teraz zostawię pana samego. Tacę proszę zostawić na krzesełku sprzątaczka ją zabierze.

- Dziękuję. – Podziękowałem i ukłoniłem się w miarę możliwości by nie wylać kompotu. Ona uśmiechnęła się i poszła. Hymmm ciekawe czy czegoś nie dała do jedzenia, później jak zasnę zaciągnie mnie do jakiegoś kantorku i zgwałci? Ała moja cnota. Ale postanowiłem zaryzykować i zjeść wszystko. O dziwo najadłem się kanapką i kompotem. W to białe coś nie mogłem wbić łyżki więc zostawiłem to by przy okazji to  zwane kleikiem mnie nie wchłonęło w nicość. Byłem potrzeby tu. Moja misja na dziś i na przyszłość? Być obrońcą mojego ukochanego. Odłożyłem tacę na krzesło a sam poszedłem do łóżka Kaia. Usiadłem na stołku, który mnie nie nawiedził i znów złapałem łapkę Kaia. Dopiero teraz poczułem jak bardzo jestem zmęczony. Położyłem głowę obok jego dłoni gładząc ją delikatnie kciukiem. Było mi ciepło byłem najedzony i spokojny, że aniołkowi nic nie zagraża. Uśmiechnąłem się delikatnie i zasnąłem.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No i doczekaliście się kolejnej notki. Jest dłuższa niż zawsze, zauważyliście? W tej notce możecie zauwarzyć że pierwsze dialogi są inne niż te na końcu notki. Powiedzcie które są lepsze?

P.S. Mam jeszcze jeden pomysł na opowiadanie świąteczne.  Jeśli macie jakieś życzenia z kim ona ma być to walcie:D

Ania Kowalewska - zostajesz mianowana jako mój największa fanka:D

Anonimowy- Przepraszam za tyle bezsennych nocy. Mam nadzieje ze teraz będziesz spać spokojnie.

Kira Sakamoto- Też zostajesz moją  fanką. Ciebie też przepraszam za bezsenne noce. Obyś teraz mogła spać spokojnie

 Tori ♥- nie ma sexu bo tak i już:D 

 Ruki- dzięki za otagowanie:D to już 4 moje otagowanie